یافته شگفت انگیز دانشمندان؛ ما دنیای 15 ثانیه گذشته را می بینیم! - مجله فوتبال

به گزارش مجله فوتبال، در یک دستاورد نو و البته شگفت انگیز علمی، دانشمندان مدعی شدند که مغز ما برای اینکه بتواند یک دید بصری با ثبات از دنیای اطراف برای ما ایجاد کند، به طور اتوماتیک ما را فریب داده و 15 ثانیه در گذشته نگه می دارد تا آنچه را که می بینیم پیوسته، معنادار و بدون آشفتگی باشد.

به گزارش مجله فوتبال، چشمان ما به طور مداوم به وسیله حجم عظیمی از اطلاعات بصری بمباران می گردد. میلیون ها شکل، رنگ، و حرکت همواره در حال تغییر، در اطراف ما رخ می دهد که چشمان ما آن ها را می بیند، اما تحلیل و درک این حجم از تصاویر برای مغز کار ساده ای نیست. از یک طرف، دنیا بصری به علت تغییر در نور، افق دید و عوامل دیگر، به طور مداوم تغییر می نماید و از سوی دیگر، ورودی بصری ما به علت پلک زدن و این واقعیت که چشم ها، سر و بدن ما مکرراً در حرکت هستند، دائماً تغییر می نماید.

برای درک بهتر مفهوم شلوغ بودن این ورودی بصری، یک گوشی را جلوی چشمان خود قرار دهید و در حالی که در حال راه رفتن و دیدنی چیز های مختلف هستید، یک ویدیوی زنده ضبط کنید. نتیجه گیج نماینده و نامرتب این عمل، دقیقاً همان چیزی است که مغز شما در هر لحظه از تجربه بصری با آن سر و کار دارد. این مسئله را می توان در ویدیوی زیر نیز مشاهده کرد. دایره سفید در سمت راست حرکات بالقوه چشم را نشان می دهد و حباب تار در سمت چپ، ورودی بصری را در هر لحظه نشان می دهد.

با این حال، عمل دیدن هرگز برای ما چنین احساس درهم و برهمی ایجاد نمی نماید. در واقع ما به جای درک نوسانات و نویز بصری که ممکن است یک ویدیو ضبط کند، محیطی پایدار را درک می کنیم. به عبارت دیگر، اکنون این پرسش مطرح می گردد که پس چگونه مغز ما این توهم ثبات را ایجاد می نماید؟ این فرآیند قرن هاست که دانشمندان را مجذوب خود نموده است و یکی از سوالات اساسی در علم بینایی، درک همین مسئله است.

مغز؛ همانند یک ماشین زمان!

دانشمندان اکنون در یک مطالعه تازه، مکانیسم تازهی کشف کردند که می تواند این ثبات واهی را شرح دهد. مغز به طور اتوماتیک ورودی بصری ما را در طول زمان پایدار می نماید. در واقع، به جای تجزیه و تحلیل تک تک عکس های بصری، در یک لحظه مشخص میانگین چیزی را که در 15 ثانیه گذشته دیدیم، درک می کنیم. بنابراین، با کنار هم قرار دادن اشیاء برای شبیه تر به نظر رسیدن به یکدیگر، مغز ما را فریب می دهد تا یک محیط پایدار را درک کنیم. زندگی در گذشته می تواند شرح دهد که چرا ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهند، نمی شویم.

به عبارت دیگر، مغز مانند یک ماشین زمان است که مدام ما را در زمان به عقب می فرستد. این فرآیند مانند یک برنامه است که ورودی بصری ما را هر 15 ثانیه یک بار در یک برداشت جمع می نماید تا بتوانیم زندگی روزمره را اداره کنیم. اگر مغز ما همواره در زمان واقعی به روزرسانی می شد، دنیا مانند مکانی آشفته با نوسانات مداوم در نور، سایه و حرکت احساس می شد، به نحوی که تصور می کردیم مدام دچار توهم هستیم. دانشمندان برای تبیین این فرآیند یک توهم ایجاد کردند تا نشان دهند این مکانیسم تثبیت چگونه کار می نماید.

با نگاهی به ویدیوی زیر، صورت سمت چپ به آرامی به مدت 30 ثانیه پیر می گردد، با این حال، بسیار سخت است که متوجه مقدار کامل تغییر سن شوید. در واقع، دانشمندان چهره را دیرتر از آنچه که هست، پیر می نمایند. برای آزمایش این توهم، صد ها شرکت نماینده را به کار گرفته و از آن ها خواسته شد که در ویدیو های تایم لپس 30 ثانیه ای، نما های نزدیک از چهره هایی را که به صورت زمانی در سن تغییر شکل می دهند، مشاهده نمایند.

هنگامی که از شرکت نمایندگان خواسته شد تا سن چهره را در انتهای فیلم بگویند، شرکت نمایندگان تقریباً به طور مداوم سن چهره ای را که 15 ثانیه قبل ارائه شده بود، گزارش کردند. در واقع، همانطور که ما ویدیو را دیدن می کنیم، به طور مداوم نسبت به تصاویر گذشته تمرکز نشان می دهیم و بنابراین مغز دائماً ما را به ده تا 15 ثانیه قبلی (جایی که چهره جوان تر بود) می فرستد. به جای دیدن آخرین تصویر در زمان واقعی، انسان ها در واقع نسخه های قبلی را می بینند، زیرا زمان تازه سازی مغز ما حدود 15 ثانیه است؛ بنابراین این توهم نشان می دهد که پایدار کردن بصری در طول زمان می تواند به تثبیت ادراک یاری کند.

کاری که مغز اساسا انجام می دهد به تعویق انداختن این ادارک است. پرداختن مداوم به تک تک عکس هایی که دریافت می گردد کار بسیار زیادی است، بنابراین مغز به گذشته می چسبد، زیرا گذشته پیش بینی نماینده خوبی برای زمان حال است. اساسا، ما اطلاعات گذشته را بازیافت می کنیم، زیرا کارآمدتر، سریع تر هستند و احتیاج به صرف انرژی کمتری دارند. این ایده - که به وسیله نتایج دیگر نیز پشتیبانی می گردد - مکانیسم های درون مغز که به طور مداوم ادراک بصری ما را نسبت به تجربه بصری گذشته سوق می دهند، به عنوان میدان های تداوم شناخته می گردد.

در واقع، سیستم بینایی ما گاهی اوقات دقت را فدای یک تجربه بصری پایدار و با ثبات از دنیای اطرافمان می نماید. این می تواند شرح دهد که چرا، برای مثال، هنگام دیدنی یک فیلم، ما متوجه تغییرات ظریفی که در طول زمان رخ می دهد، مانند تفاوت بین بازیگران و بدلکاری آنها، نمی شویم.

پیامد های این فرآیند مغز

البته پیامد های مثبت و منفی برای عملکرد مغز ما با این تأخیر جزئی در پردازش دنیای بصری ما وجود دارد. این تأخیر برای جلوگیری از بمباران شدن روزانه به وسیله ورودی های بصری عالی است، اما در صورت احتیاج به دقت مطلق می تواند عواقب شرایط مرگ و زندگی را نیز به خطر بیندازد. به عنوان مثال، رادیولوژیست ها صد ها تصویر را به صورت دسته ای آنالیز می نمایند و چندین تصویر مرتبط را یکی پس از دیگری می بینند. وقتی به عکس رادیوگرافی نگاه می نمایند، معمولاً از پزشکان خواسته می گردد تا هر گونه ناهنجاری را شناسایی نموده و سپس آن ها را طبقه بندی نمایند.

در طول این کار جستجو و شناسایی بصری، محققان دریافته اند که تصمیمات رادیولوژیست ها نه تنها بر اساس تصویر حاضر، بلکه بر اساس تصاویری است که قبلاً دیده اند، که می تواند عواقب شدیدی برای بیماران داشته باشد. به عبارت دقیق تر، کندی سیستم بینایی برای به روز رسانی می تواند ما را نسبت به تغییرات فوری کور کند، زیرا اولین برداشت ما را جلب می نماید و ما را به سمت گذشته می کشاند.

با این حال، در نهایتاین فرآیند زمینه های تداوم تجربه ما از یک دنیا با ثبات را ارتقا می دهد. در عین حال، مهم است که به یاد داشته باشید که قضاوت هایی که ما هر روز انجام می دهیم کاملاً بر اساس زمان حال نیست، بلکه به شدت به آنچه در گذشته دیده ایم بستگی دارد.

منبع: theconversation

ترجمه: مصطفی جرفی-مجله فوتبال