با کودک لجباز چه کنیم؟ - مجله فوتبال

به گزارش مجله فوتبال، لجبازی در بچه ها مرحله ای اجتناب ناپذیر از رشد آنهاست، با این حال اگر والدین نحوه صحیح برخورد با لجبازی در بچه ها را در پیش نگیرند، با امر و نهی بیش از حد به کودک، باعث لجبازتر شدن او می شوند. اما چه کنیم که کودک لجباز نشود.

به گزارش مجله فوتبال، لجبازی در بچه ها مرحله ای اجتناب ناپذیر از رشد آنهاست و در بچه ها نوپا به حدی شایع است که بسیاری از والدین را به دردسر می اندازد. اما نکته مهم در کنترل لجبازی بچه ها رفتار درست و منطقی در مواجهه با این رفتار کودک است چرا که نوع رفتار والدین در فکر کودک حک می گردد و برخورد مناسب با لجبازی می تواند به کاهش احتمال بروز آن در آینده یاری کند.

شروع لجبازی بچه ها معمولا پس از یک سالگی بوده و در حدود 3 سالگی به اوج خود می رسد به طوری که اگر والدین نحوه صحیح برخورد با لجبازی در بچه ها را در پیش نگیرند با مسائل زیادی در تربیت فرزند خود روبه رو می شوند.

ابراز خشم یکی از رفتارهای شایع در بچه ها لجباز است که با رشد کودک، با رفتارهایی همانند نافرمانی نیز همراه می گردد. عدم کنترل این رفتار کودک به وسیله والدین سبب باقی ماندن این خصیصه در کودک می گردد که حتی تا سنین مدرسه نیز ادامه پیدا نموده و سبب بروز مسائل تحصیلی کودک نیز می گردد.

دفاع از خواسته های خود یا لجبازی با دیگران؟

دفاع از خواسته های شخصی و توانایی مقابله با خواسته های دیگران به وسیله کودک مسئله ای لازم است اما آن چیزی که از آن به لجبازی نام برده می گردد، تداوم دفاع از خواسته های خود و مقابله با خواسته های دیگران است. زمانی که والدین در مقابل رفتارهای نادرست کودک خود رفتار مناسبی را نشان ندهند یا اگر کودک برای خواسته های خود دادو فریاد کرد و والدین خواسته او را اجابت کردند، همین مسئله باعث می گردد که این رفتار منفی در کودک تقویت گردد. نکته ای که نباید از نظر دور داشت این است که والدین با تماشا رفتار نادرست و لجبازی نباید با کودک رفتار نامناسب داشته باشند، حتی اگر به عنوان یک والد از رفتار نامناسب کودک خود خشمگین شده باشید، باید پس از مکث و ایجاد آرامش در خود رفتار نادرست کودک خود را کنترل کنید.

• مزایا و معایب تک فرزندی | این کارکرد تک فرزندی را می پسندید؟

فریماه سادات ایجادی، روانشناس کودک با بیان اینکه لجبازی می تواند کارهایی از قبیل سرپیچی، گوش ندادن و... باشد به مجله فوتبال می گوید: کودک تقریبا از زمانی که خودش را می شناسد متوجه می گردد که توانمندی مخالفت کردن با دیگران را نیز دارد که والدین از این موضوع با عنوان لجبازی نام می برند. این رفتار از حول و حوش یک سالگی شروع و از 6 سالگی به بعد کاهش پیدا می نماید. به گفته او در سن 2تا 3سالگی کودک مشغول اکتشاف و کنجکاوی است و به شناخت محیط علاقه مند می گردد و دوست دارد تا کشف کند و ببیند اما به دلیل اینکه از بعضی کارها منع می گردد شروع به لجبازی می نماید.

در سنین 3تا 4سالگی کودک می تواند محیط را کنترل کند و علاقه به کنجکاوی تبدیل به توانمندی می گردد. در سنین 4تا 5سالگی کودک به حدی از استقلال می رسد و می خواهد که خودش را اثبات کند و بگوید که نقش مهمی دارد و تا 6سالگی این استقلال پررنگ تر می گردد و نوع و مقدار لجبازی کودک نیز به فراخور سن و سال او متفاوت و پررنگ تر می گردد اما از 6سالگی به بعد کودک وارد فاز جلب توجه و یاری و محبت کردن به دیگران است و لجبازی در او اگر تا قبل از این سن تثبیت نشده باشد، کم کم مگر در موارد خاصی به فراموشی سپرده می گردد.

لجبازی های آموخته شده

ایجادی می گوید: زمانی که والدین زیاد از حد به فرزند خود امر و نهی می نمایند و کودک در انجام کارهای خود آزادی عمل نداشته باشد به صورت ناخودآگاه وارد فاز لجبازی می گردد چرا که از والدین خود یاد گرفته باید به بقیه دستور بدهد یا با آنها مخالفت کند همانطور که والدین با او مخالفت می نمایند. روی دیگر ماجرا هم والدینی هستند به کارهای بچه بی توجه هستند، همین بی توجهی والدین باعث می گردد تا بچه به مرور یاد بگیرد که با خراب کاری کردن و یا لجبازی کردن پدر و مادر را در کنار خود نگهدارد تا به او توجه نمایند.

به گفته این روانشناس کودک، بچه های که والدین همراهی با خود ندارند و دچار آسیب های روانشناختی شده اند، بچه های که با والدین خود مشکل دارند و پدر و مادر تعامل مثبتی با آنها ندارند، بچه های هستند که رفتارهای لجبازانه در آنها بیشتر دیده می گردد و این رفتارها تا جایی ادامه دارد که به عملکرد کودک آسیب زده و باعث می گردد کودک نتواند فعالیت اجتماعی داشته باشد و با جامعه ارتباط برقرار کند.

• 3 نکته مهم در تربیت دینی بچه ها | با این کار از آفت ها جلوگیری کنید

ایجادی تأکید می نماید: بی اعتنایی به کودک در زمانی که لجبازی می نماید نکته مهمی است اما باید بدانیم که چه زمانی باید به او بی اعتنایی کنیم که مفید و سازنده باشد و به کودک آسیبی نزند. یک زمانی کودک عملا کاری می نماید که توجه پدر و مادرش را جلب کند در این زمان باید به او توجه کنیم، حتی اگر کار اشتباهی انجام می دهد اما نباید به گونه ای رفتار کنیم که به این کار خود که جلب توجه کردن است، عادت کند. در زمانی که کودک با کارهای خود - حتی کار اشتباه - سعی در جلب توجه مادر دارد باید هم قد کودک شویم و به او بگوییم که من دیدم الان تو چه کاری انجام دادی، به نظرت ما الان باید چکار کنیم، نه به او بخندیم و نه سرش داد بزنیم، بلکه باید با چهره ای عادی و صدایی معمولی با او صحبت کنیم.

تغافل و چشم پوشی کردن در بیشتر مواقع در سنین پایین جوابگوست اما زمانی که کودک روی کارش پافشاری می نماید نشان می دهد که به توجه پدر و مادرش احتیاج دارد و به این احتیاج او باید پاسخ دهیم. این نکته را نباید فراموش کنیم که هر چه سن بچه پایین تر باشد بروز رفتاری بیشتری دارد مثلا راحت تر جیغ می زند و یا خرابکاری می نماید اما از 5سالگی به بعد یاد می گیرد که چطور بدون جلب توجه دیگران کارش را انجام دهد.

با کودک لجباز چکار کنیم؟

در مواجهه با لجبازی، ابتدا باید سن بچه را درنظر بگیریم و بعد دلیل لجبازی او را جست وجو کنیم ولی راه چاره های کاربردی تر و کلی تری هم وجود دارد. مثلا با بچه ها نباید بحث کنیم یا بگوییم چون من می گویم باید این کار را انجام دهی. برترین راه چاره تعامل با بچه هاست، باید با آنها صحبت کنیم و اگر قرار است کاری را انجام دهیم دلیل و چرایی آن را شرح دهیم، می توانیم به کودک خود-بالای 3سال- کار جایگزین پیشنهاد بدهیم و یا حتی چند گزینه پیش پای او قرار دهیم تا یکی از آنها را انتخاب کند. باید از دید بچه ها نگاه و دلیل لجبازی آنها را پیدا کنیم.