ایوب موسوی: ترسی ندارم ، مثل کیانوش و سهراب مدعی هستم - مجله فوتبال

به گزارش مجله فوتبال، چند ماه پیش وقتی تمریناتم را دوباره آغاز کردم به خاطر ترافیک سنگینی که در دسته 96 کیلوگرم است، می خواستم به دسته 109 کیلوگرم بروم اما وزنم وقتی به 100 کیلوگرم رسید، متوقف شد.

رضا عباسپور - سید ایوب موسوی، پدیده جوان و خوش آتیه وزنه برداری ایران بعد از اینکه در نخستین حضور دنیای خود در رده سنی بزرگسالان موفق شد، کنار سهراب مرادی ستاره این روزهای وزنه برداری دنیا در دسته 96 کیلوگرم صاحب عنوان نایب قهرمانی دنیا و مدال نقره مجموع رقابت های دنیای 2017 دنیا در آناهیم آمریکا گردد، برخلاف آنچه که برای آینده او پیش بینی می شد، به دلیل آسیب دیدگی هایی که ناخواسته در اردوی تیم ملی درگیرش شده بود، قبل از بازی های آسیایی 2018 اندونزی اردوی تیم ملی را ترک کرد تا پس از ترمیم دردهای کهنه خود بار دیگر با شرایط بهتر روی تخته وزنه برداری برگردد اما بی اعتنایی و بی توجهی مسوولان وزنه برداری و ورزش استان خوزستان به این قهرمان خوش آتیه ملی باعث شده او نسبت به این قبیل برخوردهای چندگانه و بی توجهی که در این مدت به او روا شده گلایه مند باشد.

بعد از کسب عنوان نایب قهرمانی رقابت های دنیای 2017 آمریکا چه شد که به یکباره از تیم ملی فاصله گرفتی؟ کم کم داشتم فراموش می کردم که به عنوان پدیده وزنه برداری ایران در رقابت های دنیای 2017 آمریکا همین دو سال پیش برای کشورم در دنیا افتخارآفرینی کردم! چون گویا این موضوع در ورزش کشور طبیعی شده که وقتی قهرمانان ورزشی مدتی از صحنه مسابقه به خاطر مصدومیت یا چیزی شبیه به این دور می شوند، کلا از یاد مسوولان ورزش هم پاک می شوند. من اگر بعد از رقابت های دنیای آمریکا دیگر نتوانستم برای حضور در بازی های آسیایی اندونزی و رقابت های دنیای 2018 ترکمنستان مثل قبل تمرین کنم و در اردوهای آماده سازی تحت نظر کادرفنی دست به وزنه شوم، فقط به خاطر درد و آسیب دیدگی های کهنه ای بود که در طول این چند سال با توجه به سنگینی تمرینات اردویی در تیم ملی به بدنم وارد شده بود. به همین دلیل بعد از مسابقات دنیای آمریکا تصمیم گرفتم برای مدتی هم که شده بی خیال تمرین شوم و بروم دنبال درمان دردهای کهنه ای که در زانو، مچ دست و کتفم داشتم. با تصمیمی که برای آینده خودم گرفتم اینطور فکر می کردم که قطعا به خاطر مدال دنیای و شرایط ویژه ای که دارم حتما مسوولان وزنه برداری و ورزش استان خوزستان هر کاری از دست شان برآید برای بهبودی آسیب دیدگی هایی که از اردوهای تیم ملی در بدنم یادگاری مانده بود حمایتم می نمایند و هوایم را دارند اما هرچه از زمان جدایی ام از اردوی تیم ملی و مسابقات دنیای 2017 گذشت، حمایت هایی که باید برای درمان مصدومیت هایم انجام می شد، همچنین شرایط زندگی و امرار معاشم به خاطر بی توجهی و فراموش شدن هر آنچه وعده داده شده بود هر روز بدتر از روز قبل می شد.

***

یعنی بعد از اینکه برای درمان، اردوی تیم ملی را ترک کردی مسوولان وزنه برداری و ورزش استان پیگیر مسائل درمانی و برطرف کردن مشکلاتت نبودند؟ اگر منظور شما پیگیری در حد تماس تلفنی باشد، خب باید اعتراف کنم که چرا دوستان لطف داشتند و هر از گاهی تلفنی از حال همدیگر باخبر بودیم اما اگر منظور شما حمایت مالی و خدمات ویژه درمانی در حد عنوان نایب قهرمانی دنیا است که برای وزنه برداری ایران کسب کردم، من در این مدت چیزی ندیدم که بخواهم آن را بیان کنم. دقیقا آن چیزی که فکرش را می کردم در دوره ای که به خاطر مصدومیت از دنیای وزنه برداری فاصله گرفتم عکسش به من ثابت شد.

مدتی که مشغول درمان آسیب دیدگی های مربوط به اردوی آماده سازی تیم ملی بودی، آیا حقوق ماهیانه ای که از تیم ملی دریافت می کردی هم قطع شد یا اینکه همچنان این مبلغ به حسابت واریز می شد؟ حقوق تیم ملی بلافاصله بعد از اینکه اردوی آماده سازی تیم ملی را ترک کردم قطع شد چون مسوولان فدراسیون تاکید داشتند که این حقوق فقط متعلق به ملی پوشانی است که در اردو مشغول تمرین هستند و از سوی کادرفنی مورد تایید هستند. بنابراین این مزایا به من که اردو را ترک کردم تعلق نمی گیرد. در حالی که تمام دردها و مصدومیتی که گرفتارش شدم به خاطر فشار تمرینات اردویی و حضور مستمرم در تیم های هر سه رده سنی به صورت پیوسته در طول این چند سال بود. وگرنه من که آسیب دیدگی هایم را از خانه با خودم نیاورده بودم.

پس در این مدت از کجا هزینه های درمانی و زندگی ات را پرداخت کردی؟ خب من بعد از مسابقات دنیای آمریکا به خاطر مدال نقره دنیا یکسری پاداش و هدایای نقدی دریافت کردم که از همین مبلغی که به عنوان پاداش مدال دنیای هدیه گرفته بودم در این مدت روزگارم را گذراندم. من نه جایی استخدام شدم که حقوق ثابتی داشته باشم و نه به صورت آزاد محل درآمدی دارم که از آن امرار معاش کنم. تنها حرفه و محل درآمدم وزنه برداری است. زمانی که در اردوی تیم ملی باشم به واسطه حقوق ماهیانه ای که از آنجا دریافت می کنم امرار معاش می کنم و در کنارش هم اگر در لیگ وزنه برداری با تیمی قرارداد ببندم از این طریق هم کسب درآمد دارم. حالا از شانس بدم به خاطر مصدومیت و خداحافظی مقطعی با تیم ملی حقوق ماهیانه نداشتم. این طرف هم در لیگ وزنه برداری با تیم مناطق نفت خیز جنوب در فصل 97 قرارداد داشتم که اوضاع و احوال بد مالی و اقتصادی باعث شد بودجه تیم نفت که مبالغ قرارداد ما از آنجا تامین می شد هم قطع گردد. به همین دلیل فشار مالی که در این مدت به من وارد شد بیشتر از مصدومیت ، برایم آزاردهنده بود. در این مدت خدا را گواه می گیرم که هرچه پس انداز داشتم و هدیه و پاداش گرفته بودم را خرج کردم تا بتوانم دوباره روپا و سرحال شوم برای وزنه زدن و بازگشت به تیم ملی.

با این وضعیتی که تعریف کردی برای بازگشت به اردوی تیم ملی بی انگیزه نشدی؟ قطعا فشارهایی که از لحاظ مالی به من وارد شد و بی اعتنایی هایی که دیدم باعث شد یک مقدار انگیزه ام برای بازگشت کمرنگ تر از قبل گردد اما خب من به جز وزنه برداری حرفه دیگری بلد نیستم. به همین دلیل باز هم تمام کوششم را به کار گرفتم تا با قدرت روی تخته برگردم و حداقل از این طریق هزینه هایی که در این مدت بر من تحمیل شد را جبران کنم. -

برای المپیکی شدن و تصاحب دوبنده تیم ملی در دسته 96 کیلوگرم، با توجه به کاهش سهمیه های ایران و حضور ستاره هایی مثل سهراب مرادی و کیانوش رستمی در این وزن چه برنامه ای داری؟ چند ماه پیش وقتی تمریناتم را دوباره آغاز کردم به خاطر ترافیک سنگینی که در دسته 96 کیلوگرم است، می خواستم به دسته 109 کیلوگرم بروم اما وزنم وقتی به 100 کیلوگرم رسید، متوقف شد و دیگر هرکاری کردم بالاتر نرفت که نرفت. در اردوی تیم ملی هم که نبودم تا حداقل به خاطر شرایط مناسب تری که آنجا دارد بتوانم این برنامه را با خیال آسوده تر از لحاظ مالی و حمایتی جلو ببرم. همین شد که دوباره تصمیم گرفتم برگردم دسته 96 کیلوگرم و در وزن خودم کوشش کنم تا دوباره نفر ثابت تیم ملی باشم. برای موفقیت در این مسیر سخت هم برنامه ریزی ویژه ای دارم که امیدوارم با اتکا به آن بتوانم از سختی ها و موانع موجود به سلامت عبور کنم.

فکر می کنی می توانی با شکستن رکوردهای دنیای سهراب مرادی و عبور از کیانوش رستمی باانگیزه، صاحب یکی از دو سهمیه ورودی وزنه برداری ایران به بازی های المپیک توکیو شوی؟ سهراب مرادی و کیانوش رستمی دو وزنه بردار استثنایی و عنواندار دنیا در دسته 96 کیلوگرم به شمار می روند اما این را به جرات می گویم که برای المپیکی شدن هیچ ترسی از رقابت با آنها ندارم. زیرا من هم مثل هر دو ملی پوش شایسته و قابل احترام وزنه برداری ایران در این وزن مدعی پوشیدن دوبنده دسته 96 کیلوگرم در بازی های المپیک 2020 توکیو هستم و برای رسیدن به این هدف، قرار است ابتدا در رقابت های قهرمانی کشور بزرگسالان در امیدیه و سپس در چهارمین دوره مسابقات جام فجر که گزینشی المپیک هم به شمار می رود در اهواز روی تخته رفته و وزنه بزنم. عبور از رکوردهای مسابقه ای سهراب و کیانوش را در دستور کارم قرار دادم و می خواهم که هر طوری شده آنها را بشکنم. مطمئنا اگر این اتفاق برایم محقق گردد ارزشمند است چون علاوه بر سهمیه المپیک موفق شدم با عبور از ستاره های وزنه برداری دنیا این کار بزرگ را انجام دهم.